Wat is dat voor een man, hij die nu bezongen wordt, ik weet
hij is de bruggenbouwer, steeds opnieuw, tussen stilte en muziek
muzikanten en publiek
hij maakt, wat al te vaak blijft steken in een droom, tot werkelijkheid
hij kan zijn verlangens delen tot verbroedering,
rechtsom, dan wel links,
maar altijd leidt die weg naar het Hungeling in Eerbeek
naar de koepel
zelf was ik er niet bij, dus heb ik, een beetje net als hij,
uit het niets een beeld gemaakt,
met wat van horen zeggen en wat fantasie
dus hoe was dat dan, ik zeg het jullie:
op concerten van de MET ging de zon niet onder
heel Eerbeek liep dan uit en werd weer jong, hier hoorde je erbij,
je luisterde en zong het gras was altijd groen het bier dat schuimde wit
en de liefde bloeide,
denk eens aan al die eerste zoenen die gegeven zijn
hier in het park en opvolgzoenen ook,
want bij de koepel werd verbindingsvuur gestookt
hoeveel klanken stegen op,
streelden ieders oren of beukten ze tot moes
soms gingen alle voeten van de vloer
hoor je nog het lachen dat er klonk en het applaus,
zie je nog de glimlachjes die blonken in de zon
hoeveel vrees voor podia is daar niet overwonnen?
ook al herkende je je buurvrouw Lenie in het koor,
met hele grote oorbellen en ome Willem in zijn allerbeste pak,
het raadsel van muziek werd er niet minder om
en levenswielen draaiden volop vele volle rondes
en vele handen hielpen mee met duwen,
maar één man was de spil, maakte het verschil en
en had het plan, sloeg water uit de rots en uit zijn sloffen vonken
stuurde alles aan,
en slalomde heel sierlijk langs wat maar mis kon gaan
groef in de grond en boorde nóg wat bronnen aan
was onvermoeibaar en bracht het voor elkaar
zie hem daar nu staan:
deze rol van afwachten, die kent hij denk ik niet
zijn naam is Klein, zijn daden benne groot, nu krijgt hij zijn eigen feest,
en mag hij, met zijn eigen dame,
voor ons allen dansen gaan
Speciaal geschreven voor Henk Klein, winnaar culturele prijs gemeente Brummen.
Voorgedragen bij de uitreiking op 13 december 2020.