Vandaag brengt het toeval mij helemaal nergens. Het is dinsdag en Nederland is in lockdown. Mijn kleindochter huilde omdat ze vijf weken niet naar school mag. Zij verdient een boek dus ik ga op pad. Een voorbij wandelende buurman vraagt zijn vrouw: Wordt je er blij van? Goeie vraag. De boekwinkel mag niets verkopen, ik moet het op internet uitzoeken, dan bezorgen ze. Mhm. De markt in Brummen is wel open, de mensen lopen beduusd rond, zo ook mijn fluitjuf. We besluiten dat ons minihuiskamerkerstconcertje niet door kan gaan. Zo jammer. Dan flikkert er een positief doel op in mijn binnenste: ik ga een mooie kerstboom bemachtigen en daarna fijn optuigen met de oeroude versierselen uit de kindertijd van mijn kinderen. Nooit andere. De wens eindigt in een fiasco. Er zijn nog drie bomen. Een veel te groot, een gewoon te groot en een precies groot genoeg maar veel te breed. De te grote dan maar? Ik word er niet blij van, ook niet van de prijs. Een fietstochtje extra brengt mij bij een plantage geschikte bomen, maar is alleen op zaterdag open. Hoeveel teleurstellingen kan een mens hebben zonder chagrijnig te worden? De limiet is bereikt. Er moet nú even iets héél erg gaan lukken! Vorig jaar zag ik bij iemand een houten kerstboom, een nogal abstract ding. Ik vond hem leuk en kreeg hem direct cadeau. Laat ik hem dan toch maar van zolder halen. Hij blijkt te wiebelen. Veel kan ik hebben, maar geen wiebelende kerstboom, al is hij van hout. Waar is de man? Hij komt, zoals vaker, als geroepen. Met de juiste mindset en de juiste sleutelset. Nu hebben we dus de raarste kerstboom ooit. Wel stabiel, zonder de meeste oude versierselen en met mijn stenenverzameling erop. Raar.
de nacht gaat zonder een geluid
zonder een teken over in de dag
op zo’n dag loop je naar de markt
passeer je de van Vuurenstraat
hij vocht een oorlog uit
en overal staan onverstoorbaar bomen
hemel te bestormen
© Marije Verbeeck, Brummens Nieuws 18 december 2020