Altijd dat gedweep van mij over landschap, bomen en stilte, soms word ik er zelf opstandig van. Asfalt en steen, parkeerplaatsen, golfplaten, herrie, de geur van diesel of frituurvet, gewone eerlijke functionaliteit, daar zit toch ook schoonheid in? Het industrieterrein in Rhienderen lijkt me de juiste inspiratie. Maar de opstand blijkt van korte duur want mijn benen fietsen gewoon door. Steeds harder. Het spoor over, naar de Buurtweg. Elk dorp zou een Buurtweg moeten hebben. Dan via het Boerenbontpad, een idyllische tijdloze zomerbelevenis, naar Landgoed Voorstonden. Het is niet anders.
Al beukt de zon je ongenadig, dáár word je zachtjes het koele paradijs ingezongen. Waar hebben we nog een kerk voor nodig als je zo veel mooie oude bomen hebt staan? Koninklijke hoogheid omringd door zuivere stilte, dito lucht en groen licht.
Dus nee, nee, nee, ik wil helemaal niet naar de Efteling of Walibiland! Laat mij maar op landgoed Voorstonden, waar het dalkruid bloeit, de rode paaltjeswandeling lopen. Op de grote vijver drijft een trotse zwaan. Bloeiende rododendrons, de blauwe luchtkoepel, net een legpuzzel, maar dan echt. Het pad leidt langs een bomkrater, uit 1944, zelfs die is mooi. En dan dat ronde bruggetje, over het stille water. Daar moet beslist de bloemetjesjurk m/v voor aangetrokken worden. Na de landschapstuin verder over het landgoed. Langs een kikkervijver, een stukje vlonderpad, een eind langs de Oekensebeek en steeds maar weer overal die bomen en die stilte.
In de parktuin staat een rode beuk te sterven. Dat is uiteindelijk ook gewone eerlijke functionaliteit, want hij lijkt me heel oud. En eerbiedwaardig. Dus breng hem nog maar even wat eer, nu het nog kan, vanaf de Voorsterweg tegenover de parkeerplaats. Door de lucht, want hij staat op privégebied, maar hij hoort je wel.
ik ben een rode beuk en ik besta
in hoogte en in licht zoals
in diepte en in duisternis
daartussen mijn vermoeide stam
waar de mensen leven
raak mij nog eenmaal aan
mijn tijd raakt langzaam op
grote takken moest ik vallen laten
ander leven speelt er in
het wriemelt, kruipt en groeit zich
al een weg naar nieuw bestaan
© Marije Verbeeck, Brummens Nieuws 18 juni 2021