Vandaag bracht het toeval mij in De Elzenbosch. Ik kende het nog als een stukje Brummens platteland binnen de bebouwde kom: boerderijtje, weitje, huizenrijtje. De afgelopen zeven jaar hebben we dat vierkantje tussen de Elzenboschweg, de N348, de Meengatstraat en het Stroomdal gestaag zien veranderen. Het voormalig agrarische is nu een woonwijk met bijbehorende verharding en groenstroken, een nieuwe school en een zonnepark. Ik probeer me te herinneren hoe het hier drie jaar geleden was. Hemel en aarde bieden geen houvast. Alleen de vier wegen zijn koppig op dezelfde plek blijven liggen.
Het grote verschil met Het Dorp van Wim Sonneveld is dat er een voedselbos doorheen is gevlochten. Vrijwilligers hebben bloemen gezaaid, wadi’s gegraven, een kruidenspiraal aangelegd, ontmoetingsplaatsen voor mensen en bijen gebouwd, eindeloos veel bomen en struiken geplant, wilgenhuisjes gevlochten en nog veel meer. Wat je proeft is verlangen naar ontstening, levendigheid en onaangeharkte schoonheid. Die vrijwilligers zijn mensen met een lange adem want in tegenstelling tot de net opgeleverde woningen is het voedselbos niet af. Ik zou het een oase van relatieve leegte noemen. De natuur neemt de tijd om het steeds weer mooier te maken. Dus het zou niet zo erg zijn om over een paar jaar die relatieve leegte hier niet meer terug te vinden.
Op de terugweg, langs een basisschool, zie ik kinderen buiten spelen. Ze spelen tikkertje, verstoppertje, ze steppen, schommelen en zitten in de zandbak. Dat is bijna exact hetzelfde als hun grootouders. Dat wil ook wat zeggen… maar wat?
opa maakte van gekleurd papier een vlieger
en achter gindse heuvels gingen wij
dwars door toverbossen en langs elfenvelden
bij een kruispunt in een heel klein huisje
stond Maria Weesgegroet met bloemen aan haar voet
mijn opa zong wat voor zich uit we liepen
tot we bij een weitje kwamen daar liet hij de vlieger op
die meteen ging dansen met de wind
we stuurden briefjes langs het touw omhoog voor oma
het was er levendstil het geurde naar kamille
er was geen tijd en de zon die schijnt nog altijd hier
© Marije Verbeeck, Brummens Nieuws 21 mei 2021