De overkant die op ons wacht

Is dit het huis waar je geboren bent,
de straat waar je van vader fietsen leerde,
de moed kreeg om te vallen?
Wijs mij je schoolplein en de boomgaard aan
waar je op zomerdagen zonder wind
met vriendjes in een oude tent kampeerde.

‘Ik heb een doel.
Ik kies mijn pad,
er is een overkant
die op mij wacht.’

Sta even stil en proef de tovernamen
van dorpen waar rivier en beek,
kanaal en spoorlijn grenzen leken.
Nu zijn het vensters naar een nieuwe wereld,
een leven aan de overkant.
Dit dorp helpt ieder oversteken.

Er staan niet altijd strepen op de weg:
soms is de veerpont uit de vaart,
de brug naar Zutphen dicht, het spoor gestremd.
Ook zebrapaden zijn soms onverlicht,
verwacht niet dat een ander
automatisch voor je remt.

‘Ik heb een doel.
Ik kies mijn pad,
er is een overkant
die op mij wacht.’

Verdwaal je soms in dromen over later,
lijken de strepen zwart en wit,
te breed om overheen te springen:
soms is er plots een regenboog, een kleurrijk welkom
en hoopvol als het leven tegenzit.

Geniet de dagen van je reis,
het tijdloze moment tussen vertrek en doel.
Verheug je in het oversteken zelf, het eeuwige gevoel
om onderweg te zijn.
Ga zonder mij, kijk ook eens om en zwaai
naar wie of wat voorbij is
of nog komt.

‘Ik heb een doel.
Ik kies mijn pad,
er is een overkant
die op mij wacht.’

En dan, kom af en toe eens terug op stille zomerdagen,
breng al je nieuwe vrienden uit verre landen mee.
Laat hen naar houten vogels vragen,
wijs hen de plek waar eens je boomhut was,
de straat waar je ooit fietsen,
vallen,
opstaan leerde.

Ga met een doel en kies je pad,
in ieders leven is het wel eens nacht.
Durf steeds een nieuwe oversteek te wagen:
er is altijd een overkant
die op ons wacht.

Laurens Hoevenaren, dorpsdichter van de gemeente Brummen
ter gelegenheid van de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Brummen op 2 januari 2017